De boot toet

De boot toet als we vier andere boten tegenkomen volgeladen met toeristen die ook het mooie natuurpark Krka willen bewonderen met zijn vele watervallen. Wij zijn alweer op de weg terug en zijn blij dat we zo vroeg mogelijk zijn gegaan. In dit geval had morgenstond goud in de mond.

Op de boot besef ik hoeveel boottochtjes we gedaan hebben deze vakantie. In tegenstelling tot zus en zwager, die wekenlang de Nederlandse wateren onveilig maken, zijn wij niet van die bootmensen. Al moet ik Ingrid gelijk geven, in het hoogseizoen kun je denk ik, Kroatië beter per boot verkennen. Het was dan ook mooi om alle vestingsteden die we bekeken hebben via het water binnen te komen. Ze zijn tenslotte gebouwd (meestal door Venetianen) tegen aanvallen vanuit zee. De grote torens en muren vaak tegen een rots aangebouwd komen vanaf het water nog beter tot hun recht. Bovendien ben je ook direct waar je zijn wil. In de oude haven, midden in het oude centrum.

Ook nu willen we linea recta naar onze bestemming en daarom nemen  we de vanaf het schiereiland Peljesac de veerboot naar Ploce. Zo ontlopen we ook de file rond het stukje Bosnië. Voor velen waarschijnlijk gesneden koek maar voor ons best spannend om de camper op de ferry te manoeuvreren. Maar het lukt. En in een uur tijd (ipv vier uur rijden)varen we relaxt naar de overkant. Het geld meer dan waard.

Wat ook zijn geld meer dan waard is, is de A1. Kost ongeveer tien euro per 100 km, maar wat een genot na die drukke kustweg. De cruise control kan zelfs gebruikt worden en na een kilometer of 300 noordwaarts, komen we aan in Skradin. We overnachten op een parkeerplek die ‘s avonds wordt omgetoverd tot kampeerplek. We krijgen de tip om zo vroeg mogelijk, met de eerste boot, het park Krka te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan.

Het is prachtig! Overweldigend natuurschoon, mooi aangelegde houten wandelpaden en je mag er zelfs zwemmen. Maar binnen een uur of twee zwermen massa’s toeristen door het park en schuifelen duizenden dagjesmensen voetje voor voetje over de vlonders. En alles wordt alleen maar door fotocamera’s geobserveerd en niemand lijkt het natuurwonder nog tot zich door te laten dringen. Al moet ik toegeven dat ook Laus zich in alle bochten wringt om met de selfie stok mooie plaatjes te schieten, het liefst zonder mensen erop. Een steeds groter wordende uitdaging naarmate de tijd vordert.

Wij nemen daarom dan maar weer de boot terug. We zitten op het mooiste plekje voorop en kijken over de mooie rivier. We naderen het haventje en zien een rij wachtenden van bijna een kilometer langs de havenkant staan. De urkerboot zou er jaloers op worden. Even later starten wij de camper, rijden verder noordwaarts en toeten nog even ter afscheid.