Pijnpunten en blijmakers

“Setzen, setzen” en de struise mevrouw (70) zet een schnaps voor mij neer. Ze is er niet de vrouw naar om haar te weigeren, dus zet ik mij er maar even voor. Sprechen Deutsch?”  "Ein bischen" is genoeg om samen, met behulp van handen en voeten, in een half uur levensverhalen en pijnpunten uit te wisselen. Even denk ik ‘Edith, Edith’ (Allo, Allo) te horen uit het huis. Maar het is “Maya, Maya” en volgens mij hoor ik ook een stok tikken. “Meine muti (90). Ze is ziek, loopt niet meer, eet slecht, maar weet het nog allemaal precies” en Maya wijst op de zijkant van haar hoofd. Gevolgd door een grote zucht. Pijnpunt één. Ze roept kortaf iets naar de kamer. Haar ouders hadden een wijnbouwbedrijf, zoals zoveel hier. “Ich arbeite nicht, ich administriere und organisiere”. 

Via Ston zijn we het schiereiland Peljesac opgereden. We worden eerst verwelkomd door een verdedigingsmuur van meer dan zes kilometer. (Voor de liefhebbers 29-9 is er een marathon op de muur). Daarna naar Orebic gereden. En daarbij hebben we netjes de wijnboerderijen, die om de paar honderd meter een proeverij aanbieden, genegeerd. De eerste camping, camp Orebic, één ster, redelijke oprit, aangedaan. En daar kwam deze flinke dame ons al tegemoet. Ze wees ons de enig mogelijke plek voor de camper op een mooi veld tussen olijfbomen en oleander struiken. Een flinke plaats, slechts één tentje bij ons op het veldje. Uitzicht op de Adriatische, het verkeerslawaai van de weg ernaast is het enige minpuntje. Het sanitair functioneel gerenoveerd, nieuwe douchegordijntjes en schoon als de brand! Daarvoor heeft Maya een Tsjechische in dienst genomen vertelt ze, en ze is tevreden, getuige de duim die ze opsteekt. 

“Sie wollen nach Korkula? Camper hier stehen, boot nehmen. Ich habe zoon (48) mit hotel auf Korkula, kein vrouw.” En ze kijkt er meewarig bij. Pijnpunt twee. “Korkula söhn!” Daar is niks aan gelogen. We hebben nu de vier ‘must see’ steden gezien. Allemaal prachtig. Maar Korkula, geboorteplaats van Marco Polo, is het leukst. Ook wel toeristisch maar veel meer galerietjes, kraft shops, kunst. Op één na zijn alle kerken vrij toegankelijk. Nu zijn de kerken hier een rare mix van beelden, iconen en kanten kleedjes op de altaren. Maar hier staan wat simpele romaanse kerkjes. Eén met alleen maar houten beelden van de apostelen en de evangelisten. Eén met alleen maar een altaarstuk van mozaïek steentjes. En verder oude straatjes, palmbomen, terrassen en haventjes.  

Ik vertel Maya, dat ik ook naar het Franciscaner klooster wil met het kapiteinskerkhof. “Mein mann war Kapitain” en vervolgens somt ze alle havensteden van Europa op waar hij al niet heeft gevaren. Op mijn vraag waar hij nu is: “Im hause in Orebic, nur kuken und slafen, arbeiten niks”. Ok, pijnpunt drie.  We konden wel met de fiets zei ze. Een ezel stoot zich in het algemeen....., maar wij dus wel. Weer een helling van meer dan 10%. En 1200 meter lang duwen we lopend de zware elektrische fietsen naar boven. Meer dood dan levend komen we op het kapiteinskerkhof aan. Sowieso een bijzondere combinatie. De vele pracht en praal graven van de succesvolle kapiteins waar deze streek bekend om staat, naast het heel eenvoudige klooster. Franciscaners staan juist bekend om hun eenvoud, armoede en respect voor de natuur. Maar waarschijnlijk hebben de kapiteins veelvuldig hun geweten afgekocht door behoorlijke donaties, zodat ze hier hun begraafplaats met uitzicht op zee, in gebruik mochten nemen. In het klooster zelf is nog een tentoonstelling met schilderijen, scheepsmodellen, scheepsjournaals en wat dies meer zij. Maar het prachtige panorama op de groene eilanden in de azuurblauwe zee, waar schepen als stippen op varen, is het mooist van alles.

Maya verontschuldigd zich voor haar slechte Duits. Ze is meer van de getallen. Die worden ook steeds op een notitieblaadje geschreven. Zo ook de berekening van het nachttarief. De goedkoopste camping tot nog toe. Ze was vroeger natuur en wiskunde docent op de plaatselijke middelbare school vertelt ze met trots. Kijk, nu komt het gesprek goed op gang. Twee docenten, neus aan neus. Het is toch leuker blijmakers te delen dan het alleen maar over pijnpunten te hebben.