Where ever the wind blows

Met de wind in de rug, of de zeilen. Of zelfs "gone with the wind". " We gaan waar de wind ons brengt", sprak Laus wijs en voor zijn doen een tikkeltje avontuurlijk. Trots op de camper, die we hebben aangeschaft, en de naar zijn idee, schier eindeloze mogelijkheden om de vrijheid te beleven in combinatie met de veiligheid van een eigen huis op wielen en het campingleven, dat hem altijd al heeft aangetrokken.
Eerlijk is eerlijk, deze camper was niet onze eerste liefde. Net als in het echte leven is de eerste liefde vaak iemand die heel idealistisch alle dromen lijkt waar te maken. In ons campergeval: vintage, compact, niet te duur, degelijk ingebouwd een echte 'Safari camper', voor de liefhebbers een begrip. Maar net als in het echte leven met eerste liefdes gaat, bleken we niet te passen. Te oud, te veel gebreken, roestig en, wat vaak de eerste liefde doodt, (motorisch) onbetrouwbaar.

Geen langdurige relatie mee aangedurfd en dus ingeruild voor een rationeel beter alternatief, die er ook nog goed uitziet. Bovendien aangeschaft bij een goed vakkundig bedrijf (eurotrek), met keuringen, garanties, enzovoort, enzovoort. Een degelijke Knaus, Sun Ti op een Renault chassis van 2007. Hij rijdt prettig, snel. Stuurt licht, is compact en degelijk. Heeft een vast bed en een wc, wat voor mij, toch wel erg handig is 's nachts. 

Maar wat is dat moeilijk!! Gaan waar de wind je brengt. Open staan voor het avontuur, ok. Maar Ik ben nog nooit ergens zomaar naar toe gereden. Iedere camping ooit bezocht, was gereserveerd. Als je gaat rijden, rijd je ergens naartoe, doelgericht! Als je wandelt probeer je een (afgesproken of van te voren bedachte) route te volgen, waarin afwijkingen altijd mogelijk zijn, dat wel. Toch ben ik vrijwel altijd op weg 'ergens' naar toe! De beroemde uitspraak "De weg is het doel", heb ik eigenlijk nooit zo geloofd. Zelfs naar Santiago, wilde ik het doel bereiken. Het einde, Finisterre, daarna was het klaar en wilde ik ook direct naar huis. Doel behaald, enorm genoten.
Maar nu genieten van 'het op weg zijn?' Maar kijken waar je terecht komt? Een nieuwe uitdaging.

Toegegeven, ik heb mijzelf een aantal keren op de vingers getikt afgelopen week. Een paar keer had ik alle reserveringsgegevens al ingevuld. Maar nee, niks geboekt, we gaan met de wind.

Na de 'oude liefde' met behulp van Meindert en Jannie, opgestart te hebben door haar van de hoogte bij de Bethelkerk af te duwen hebben we haar in Coevorden omgeruild voor de 'nieuwe liefde'.  Een spannende tocht omdat we continu bang waren dat ze ons onderweg alsnog plotseling zou verlaten. Maar Coevorden hebben we dan nog samen gered. Daar stond de nieuwe liefde ons al stralend tegemoet te lachen. Na een uitgebreide kennismaking waarin we alle wetenswaardigheden uitgelegd kregen, konden we inpakken en wegwezen.

Een ding hebben we wel bepaald, de globale reisrichting. Zuid-zuid-west Frankrijk. Dus rijden met die hap. Gelijk Duitsland in, via Venlo en België naar Frankrijk. Het is dan al laat. We gaan via de 'camperapp', op zoek naar een 'camperplaats'. De eerste blijkt een groot verlaten parkeerterrein te zijn zonder enige voorziening, lijkt niks, voelt niet goed. De camping van die plaats is al gesloten. De app geeft aan dat 10km verderop ook een camperplaats moet zijn. Zo komen we in Boussois. Eigenlijk is de, mooi aan een kanaal gelegen, camperplaats al vol maar een vriendelijke mede-camperaar wijst ons nog een plekje onder de boom. En zo staan we even later in het leuke dorpje tussen geestverwanten op een gratis camperplek. En al snel leren we de types onderscheiden: De 'behulpzame' in zijn middelgrote camper, met veel ervaring. De 'laat mij alleen' in de wat oudere camper, zo opgesteld dat er zo weinig mogelijk kans is op contact. De 'kijk ik heb het voor elkaar' perfectionistische camperaar. Met grote, ultra moderne camper die door middel van blokken en steunders zo waterpas mogelijk staat en die getuige de geluiden ook de tv exact heeft weten af te stemmen met een volautomatische, grote, 90 cm schotel die ook de laaghangende satellieten kan opvangen. En dan nog de 'leuke avontuurlijke' camperaar met alle tijd van de wereld, deze uit Engeland, met zijn zeer compacte campertje, met de deuren aan de (voor ons) verkeerde kant.

De eerste plek, die we niet van te voren hadden uitgezocht, blijkt een goede te zijn. We gaan nog even buiten zitten. Een praatje, een wijntje en een toast op de wind die ondertussen aanwakkert.