Rondje Fietsen

Het leven beweegt zich voort in cirkels, zegt men. Rondjes dus. In ons geval een cirkel/rondje van vijf jaar.
We fietsen vandaag namelijk naar Irun, net over de Spaanse grens. Irun waar vijf jaar geleden het grote avontuur, van de camino Nord, begon. Waar ik de eerste reisblog schreef.
Dat fietsen valt nog niet mee. Onze op het vlakke Nederland afgestemde fietsen, weliswaar met elektrische voorwiel aandrijving, zijn niet berekend op de uitlopers van de Pyreneeën waar wij ons nu bevinden. Met een 1-5,( versnelling 1 ondersteuning 5) halen we steeds net aan de top. En het is voor ons dan nog flink aanpoten. 
Onze fietsen trekken de hele vakantie al veel bekijks. Mensen staan erbij stil, verwonderen zich over een dichte kettingkast en de aandrijving. Bijzonder. Het is niet dat men hier niet elektrisch fiets. Heel veel sportfietsen zijn hier te zien met een extra dik frame waarin de accu is weggewerkt. Maar altijd achterwiel aandrijving. Dat werkt hier ook beter. Fietsen wordt ook steeds populairder lijkt het. Getuige de vele, met Europese subsidie aangelegde fietspaden en de vele fietsvakantiegangers die we al tegen zijn gekomen. Fietsen met karretjes erachter voor kinderen of honden en dan samen slapen in kleine tentjes. Bewonderenswaardig! 
Jammer genoeg mist er een stuk fietspad tussen Socoa en Hendaye hetgeen hachelijke situaties kan opleveren. Vooral bij afdalen. Franse automobilisten zijn niet gewend aan fietsers op een weg en op een rotonde begrijpen ze niet dat fietsers ook rechten hebben. Toch halen we heelhuids Hendaye en het fietspad tussen Hendaye en Irun loopt weer prachtig langs de kust. Een lust om te fietsen.
In Irun is het even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de eerste Camino wegwijzer bij het station weer terug. We nemen dezelfde foto als toen. We vinden zelfs het hotel, net naast de spoorlijn, waar we toen overnacht hebben. 
De cirkel rond? Het leven is meer een wenteltrap denk ik, net als in vuurtorens. Je bent nooit dezelfde als gisteren. Zoiets is echter wel een reflectiemoment. Wat hebben we toen geleerd? Wat hebben we ermee gedaan? 
Ten eerste leerden we: gewoon doen! Plannen maken ok, maar uitvoeren is twee. Het komt nooit uit, het kan never, altijd is er wel wat te bedenken wat je tegenhoudt. Natuurlijk lukt niet alles en vaak blijkt het moeilijker dan gedacht. Maar niet geprobeerd is niks geleerd. En als ik nu naar mijn knieproblemen kijk, ben ik echt blij dat we toen doorgezet hebben. Voor je het weet zeg je; had ik maar.
Ten tweede leerden we; gewoon doorlopen, dan kom je vanzelf wel ergens. Al duurt het vaak langer dan je zou willen en is het niet altijd wat je van te voren had bedacht of had gepland. Te veel onvoorspelbare variabelen op de weg. Maar zonder risico geen avontuur. 
We hebben de afgelopen vijf jaar hier wel naar proberen te leven; Nieuwe dingen opgepakt, oude zaken herwaardeerd, heel wat beleefd, nog meer geleerd.
Wij wisten vijf jaar geleden, aan het begin van onze camino, niet wat 'de weg' ons brengen zou. Dat weten we nog steeds niet. Maar we gaan voort, iedere dag opnieuw., stap voor stap. Ondertussen bewegen we ons, vandaag fietsend, vooruit. In cirkels, want we maken ons rondje af, eerst maar weer terug naar de camping.