Urker bekkien

Kan niet mis. Twee grote campingtafels aan elkaar, minimaal acht stoelen eromheen, grote thermoskan koffie en Urker dikkertjes (goede gevulde koeken) ernaast. Daar zitten Urkers.
We hebben er even voor moeten fietsen, voor we de camping gevonden hebben. De app gaf aan 15 kilometer, maar 30 kilometer en anderhalf uur verder hebben we dan eindelijk de camping gevonden. De Fransen hebben hier in de Vendee een soort fietsknooppunten netwerk proberen aan te leggen maar zijn vergeten overzichtskaarten neer te hangen. De app 'Kaarten' van de iphone geeft alleen autoroutes aan, wat hier levensgevaarlijk is. En google-maps is de locatie soms even kwijt of geeft straatnamen die niet aangegeven en dus niet gevonden kunnen worden. Afijn, mooi weer, de wind in de haren, lekker gefietst zullen we maar zeggen. 
Bij aankomst op de camping wel even direct een fietskaart gevraagd.  Geen al te grote camping. Zo één waar kinderen zich snel thuisvoelen, met een zwembad, wat animatie en een boel vriendjes en vriendinnetjes.  En kinderen hebben Jacob en Marijke. Drie van zichzelf met aanhang, 1 kleinkind, momenteel 4 pleegkinderen en twee vakantie kinderen, die er deze keer ,jammer genoeg, niet bij kunnen zijn. Verder reizen zus Jannie en haar man Rini en hun zoon, ook altijd mee. Een gezellige boel bij elkaar.
Ik ken Marijke al vanaf de lagere school. Van haar leerde ik onverschrokkenheid, wat weerbaarheid en bravoure naast vriendschap, trouw en veel gezelligheid. Met vier oudere broers en vier oudere zussen boven haar plus 1 eronder, was het thuis altijd gezellig druk maar was Marijke ook gewend om van zich af te bijten. Dus vervelende jongens en pesterige meiden op het schoolplein waren geen probleem voor haar en dus ook niet voor mij. Want wij waren, wat ze nu noemen Bff's. Bij problemen gewoon bluffen en hard praten en net doen of je niet bang bent. Die houding heeft ons vaak geholpen. Toen we jong waren en later vanaf onze vijftiende op kampen naar Joegoslavië en Frankrijk. Prachtige avonturen beleefd samen.  Later altijd contact gehouden en daarom, nu we toch 'in de buurt' zijn, even op een bakkie. 
De vier donkere koppiese zijn snel gespot en de grote tafel doet de rest. We worden hartelijk ontvangen met koffie, koek en daarna warm stokbrood met Urker paardeworst. Ongelofelijk! 
Meestal zoeken we juist geen Urkers op in de vakantie, maar deze gelegenheid konden we niet voorbij laten gaan. We praten even gezellig bij. De kinderen hebben het zichtbaar naar hun zin, de groten vinden alleen het weer niet warm genoeg in de Vendee. Ondertussen arriveert ook kleinzoon Boaz, die van hand tot hand gaat. Kinderen die in zo'n warme maar ook duidelijk gestructureerde omgeving mogen opgroeien, die boffen maar. Die treffen het.
Zal mij benieuwen hoe de rest van hun vakantie verloopt. Als ze terug zijn maar snel weer een op een bekkien!