Ut toppunt

"Dit is ut toppunt" hoor ik mijzelf foeteren als er voor de minimaal tiende keer iemand probeert in te voegen voor het tolpoortje waar wij al minstens 20 minuten voor in de rij staan. "Bitch in je Mercedes". Ik foeter en toeter en maak meer gebaren die overduidelijk non verbaal aangeven dat dit gedrag volgens mij asociaal is.  Ik heb medestanders getuige de universele gebaren die medewachtenden mij geven. Maar ik schiet er natuurlijk niets mee op. De vraag is ook; wie reageert er asociaal? Weg drie jaar training van ontspanningsoefeningen bij Marianne. 
Vandaag dus het toppunt van frustratietolerantie. Dat is tevens dus ook een dieptepunt. Ik maak mijzelf voor alles uit. Hoe kun je zo stom zijn om op zaterdag 500 km te gaan rijden, waarom stop je niet na twee uur file? Je hebt niks geboekt, je hebt een camper!  De geur van brandend rubber herinnert ons eraan dat de camper ook begint te protesteren in de file! Te vaak en verkeerd schakelen? Geef dat stuur dan over! En als we eindelijk vier uur later dan door de Tom Tom beloofd, de Franse camping bereiken, bedeelt die ons met één van de kleinste plaatsen, waar nauwelijks in te manoeuvreren is. Een opgewonden Franse buurman gaat spontaan verkeersregelaar spelen. Het is dat Laus dan achter stuur zit, als ik (een vrouw) het was geweest had hij mij persoonlijk achter het stuur vandaan gerukt. Zo frustrerend vindt hij het dat Laus niet snapt dat hij nog wel twee millimeter naar voren kan alvorens de camper de boom, dan wel het stoepje zal raken. Moeten we de man nog bedanken ook. Daarna komt een Nederlandse buurman, goedbedoeld kennismaken, hij is allervriendelijkst. Zijn hele reis tot nog toe doet hij uit de boeken. 
Op de camping zelf is geen wc papier bij de toiletten en nergens een prullenbak te bekennen bij de sanitaire voorzieningen. 
De irreële gedachten stapelen zich op in mijn hoofd. "Geen enkele beslissing is goed de laatste tijd, zie je wel ik ben oud en af, ik kan niks meer, ik kan nergens meer tegen!" Natuurlijk allemaal niet helemaal ware gedachten, ik weet het. Ik doe niet anders dan Rationeel Emotatieve Therapie toepassen bij mijzelf. 
De beste therapie blijft echter wandelen. We staan namelijk bij Pyla, dat was het doel vandaag. Het hoogste, langste en kaalste duin van Europa. Of om Laus te quoten "hier is Schoorl een molshoop bij" . Vanaf de camping kunnen we er zo opklimmen. Die fysieke inspanning, relativeert. Zelfs als het fototoestel niet wil zoals wij willen. En als we bovenop de top der duimen, 's avonds de ondergaande zon, de wolken alle kleuren rood zien geven, beseffen we het opnieuw. Alleen God en Zijn schepping zijn perfect. Dit panorama is UT Toppunt!