Vissermens

Aan de kade van Sibenic staat een vrouw, ze kijkt uit over zee. Een azuurblauwe zee met talloze groen eilandjes voor de kust. Achter haar een klein restaurantje. Alleen open tijdens lunch en diner. Of je geduld wilt hebben als je gaat zitten staat er in het engels geschreven op de menu borden aan de wand. “Wij maken alles vers klaar”.  Het eigen restaurantje, de passie van haar man. Maar haar hart gaat uit naar de zee. Het liefst ging ze iedere dag met de boot erop uit om te vissen.

Natuurlijk hebben we tijd als we neerploffen op het kleine terras. We zijn van Zadar op weg naar Trogir en doen onderweg Sibenic aan vanwege de grote st.Jacobs kathedraal. Het portaal van de kerk is mooi, het interieur valt tegen. Verder is Sibenic een prachtig tegen een berg gelegen plaatsje met een kasteel op de top, middeleeuwse kloostertuin en een oud, mooi gerestaureerd centrum. De grootste verrassing treffen we nog aan midden in de winkelstraatjes. Een Grieks-orthodoxe tempel. Mooie iconen, een kandelaar van twee meter breed, geen kerkbanken maar ‘tronen’ langs de wand en een kerk met een klok waar geen 12 maar 24 uur op aangegeven staat.

De lunch bestaat uit kleine porties, voor kleine prijzen, maar heel goed klaargemaakt. Ondertussen praat de eigenaresse honderd uit. Ze vertelt dat ze vroeger veel gevist heeft met haar vader en dat de zee toen vol vis zat. Nu vang je veel minder. De zee is leeggevist door grote schepen. Veel restaurants serveren daarom goedkope kweekvis van kwekerijen bij de eilanden. Maar als je die vis op de grill legt zie je het wel. Veel meer vocht en de smaak is weg. Wat ze die vissen voeren mag Joost weten, maar zuiver is het niet! Nee er gaat niks boven verse vis. Als rechtgeaarde Urkers kunnen wij dat natuurlijk alleen maar beamen.

Ze wijst op een toerist en zijn zoon die met een werphengel een vislijn uitgooien. Helemaal fout natuurlijk. Ze stormt naar de keuken en haalt oude mossels op. “Mossels ouder dan twee dagen, serveren we toch niet meer”. (Hoe oud zouden de mossels in de supermarkt zijn?)

Ze doet de toerist voor hoe je mossels als aas gebruikt. Teruggekomen vertelt ze dat ze eigenlijk verder op moeten gaan vissen, op de kop van de haven, daar vang je grotere vissen.

Een vissersvrouw wil ik haar niet noemen. Dat zijn voor mij krachtige vrouwen die alleen hun huishouden en vaak ook het bedrijf besturen. De meest geëmancipeerde groep vrouwen die ik ken maar die absoluut niet zo genoemd wilt worden. Ik ken vrouwen die beslissen over investeringen van een ton of meer euro. Maar naar buiten toe, en in (kerk)besturen, staat de man op de voorgrond. Zoals het hoort ;). 

Nee dit is een visserman, maar in een vrouwelijke gedaante, een vissersmens.  (Op Urk noemen ze een vrouw vaak een "mens", totaal niet negatief bedoeld.)  Ze zier er goed uit voor haar 40+. Ze kijkt uit over zee. Ze vertelt over haar bootje en hoe fijn het is op het water . “I’ ll have to wait till september, then I can go out fishing again”. Een vissermens in hart en nieren.